Verdriet.

Verdriet is niet zo erg
het is het ergste niet.

Verdriet tikt driftig
met zijn ring tegen het ruit:
tik tik
laat me erin.
Als je net doet of je niet thuis bent,
je verstopt onder de vensterbank
de lichten uit
en je adem in houdt
dan tikt het door
tik tik
tik tik tik tik
tot het ruit barst
tot de scherven schampen
tot de gure wind
door het gat naar binnen waait
en hij,
bloed aan kozijn,
brutaal naar binnen dringt
en jou (op je hurken
verstopt in het donker)
bij je lurven
opeist.
Dat doet verdriet.

Maar stel
dat je de deur openzwaait
niet voorzichtig
nee, echt wijd open
en je geeft
je smart
de beste
stoel:
“Welkom vriend
verdriet,
kom binnen,
door jou ken ik
geluk.
Bedankt vriend,
neem plaats
bij de haard.”
Dan gedraagt hij zich als een gast
die zich thuis voelt.
Hij trekt oude pantoffels aan,
steekt een pijp op
die naar toffee ruikt
en kijkt je als een vader aan.
Dat doet verdriet.

Verdriet is niet zo erg
het is het ergste niet.